درانتظارمنجی
درانتظارباران نیست آنکه بذری نکاشتهدرانتظارمنجی
درانتظارباران نیست آنکه بذری نکاشتهنقش ایرانیان در ظهور امام زمان
آنچه از روایات فهمیده می‌شود این است که این سیصد و سیزده تن از یاران اصلی حضرت مهدی(ع) بوده و فرماندهی سپاه ایشان را برعهده دارند و دارای ویژگیهای خاصی نظیر ایمان قوی، اخلاص، توانایی بالای مدیریتی، آگاهی به دین اسلام هستند تا بتوانند از عهده مسؤولیت سنگینی که به عهده دارند، برآیند. و البته نکته قابل ذکر دیگر اینکه تنها برخی از این افراد در زمان ظهور امام زمان(ع) حیات دارند و تعدادی از آنها انسانهای پاک و شایسته‌ای بوده‌اند که قبل از دوران ظهور زندگی می‌کرده‌اند و لذا با ظهور حضرت حجت(ع) حیاتی دوباره یافته و رجعت می‌کنند. از جمله این افراد، اصحاب کهف، مؤمن آل فرعون و مالک‌اشتر را می‌توان نام برد.
به‌طور مثال در روایتی که از امیرالمؤمنین(ع) نقل شده، ایشان اسامی و محل زندگی آنها را چنین بیان فرموده‌اند:
... فقال: رجلان من البصرة، و رجل من الاهواز، و رجل من عسکر مکرم... 1 .
به دلیل طولانی بودن حدیث و برای شاهد مثال تنها به ذکر شهرهایی از ایران که در حدیث ذکر شده و افرادی از آن شهرها جزء سیصد و سیزده یاور امام زمان(ع) شمرده شده‌اند، اکتفا می‌شود: از اهواز، سیراف، شیراز، اصفهان، ایذه، نهاوند، همدان، قم، خراسان، آمل، گرگان، دامغان، ساوه، طالقان، قزوین، فارس، ابهر، اردبیل، مراغه، خوی، سلماس، شیروان، مردانی به این افتخار نایل می‌شوند که از برخی شهرها بیش از یک نفر انتخاب شده است به‌طور مثال: ده نفر از قم، چهار نفر از اصفهان، بیست و چهار نفر از طالقان و...
لذا با فرض پذیرش این دسته از احادیث، می‌بینیم که تعداد زیادی از یاران خاص (313 نفر) امام عصر(ع) از شهرهای مختلف ایران می‌باشند.
اما علاوه بر این 313 نفر که بزرگانی هستند که قرار است فرماندهی سپاه و ادارة بخشهای مختلف حکومت حضرت(ع) را به عهده بگیرند، مؤمنان بسیاری نیز وجود دارند که در آخرالزمان به زمینه‌سازی برای ظهور پرداخته و با ظهور حضرت مهدی(ع) به یاری ایشان می‌شتابند. در این دسته از روایات مربوط به زمینه‌سازی حکومت آن بزرگوار، ایرانیان سهم بسزا و غیر قابل انکاری دارند.
روایات حکومت زمینه‌سازان ایرانی، به دو مرحله مشخص تقسیم می‌شود:
1. آغاز نهضت آنان به‌وسیله مردی از قم که حرکتش سرآغاز امر ظهور حضرت مهدی(ع) است.
2. ظهور شخصی در ایران به نام سید خراسانی و فرمانده نیروهای او، شعیب بن صالح؛ که به اختصار چند روایت در این‌باره ذکر می‌شود.
از امام کاظم(ع) روایت شده که فرمودند:
مردی از قم، مردم را به سوی خدا دعوت می‌کند، افرادی گرد او جمع می‌شوند که قلبهایشان همچون پاره‌های آهن ستبر است که بادهای تند حوادث، آنان را نمی‌لغزاند، از جنگ خسته نشده و نمی‌ترسند. اعتماد آنها بر خداست و سرانجام کار از آن پرهیزکاران است.2
عفّان بصری از امام صادق(ع) روایت کرده و گفت:
امام(ع) به من فرمود: آیا می‌دانی از چه‌رو این شهر را قم می‌نامند؟ عرض کردم: خدا و رسولش آگاهترند. فرمود: همانا قم نامگذاری شده برای اینکه اهل قم، اطراف قائم(ع) گرد آمده و با وی قیام می‌نمایند و در کنار او ثابت قدم مانده و او را یاری می‌کنند. 3
حدیثی نیز از منابع اهل سنت، از حضرت علی(ع) نقل شده است که فرمود:
خوش به‌حال طالقان، خداوند متعال دارای گنجهایی در آنجاست که نه از طلاست و نه از نقره؛ اما در آن خطه مردانی وجود دارند که خدا را آن‌طور که شایسته معرفت است شناخته‌اند و آنان، یاران مهدی در آخرالزمان می‌باشند. 4
البته آنچه به‌نظر می‌رسد این است که مراد از اهل طالقان؛ اهل ایران است نه فقط منطقه طالقان. لذا با دقت در روایاتی که در زمینة نقش ایرانیان در زمان ظهور وارد شده، نمی‌توانیم در نقشی که آنان در مهیا نمودن مقدمات حکومت حضرت مهدی(ع) دارند، مناقشه نماییم.
پی‌نوشتها:
1 .الشیخ مهدی حمد الفتلاوی، علامات المهدی المنتظر فی خطب الامام علی و رسائله و أحادیثه، ص275.
2 .علی کورانی، عصر ظهور، ص237.
3 .همان، ص239.
5 .همان، ص258.
مجبورمان کن خوب شویم!
بارها گفته ام ببخشو باز...
بعد از دو ماه بارش رحمتت
به خودم که نگاه می کنم،
از اختیار خودم خجالت می کشم...
پای سفره ی میهمانی ات اعتراف می کنم:
خودم را بهتر از هر کسی می شناسم
یه همین خاطر حرف آخرم را می گویم:
آخدا!
ما را به جبر هم که شده سر بزیر کن
خیری ندیده ایم از این اختیار ها ...
و لاتکلنی الی نفسی ...(1)
پی نوشت:
1. مرا به خودم وامگذار
حرف حساب: عشق مردم کوفه به حسین (علیه السلام)
« مهمتر از دعا برای تعجیل در فرج حضرت مهدی( عجل الله تعالی فرجه الشریف) دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و عدم انکار آن حضرت تا ظهور او می باشد.
کوفیان هم امام حسیــــن (ع) را دوست داشتنـــد و برای آمدن ایشــان درخواســت "تعجیـــل" کردند؛ امــا چون خود را نساختـــه بودنـــد، در وقت وقتـــش، امام (ع) را فروختنـــد!»
اللهم عَرِّفْنی حُجَّتَک فانّک اِنْ لَم تُعَرِّفْنی حُجَّتَک ضَلَلْتُ عَنْ دینی: پروردگارا! حجت خود را به من بشناسان که اگر حجتت را به من نشاناسانی، از دینم منحرف شده ام.
فوت و فن دعا کردن
رمضان که می آید، با خودش عطر افطار و سحرهای تکراری نشدنی اش را می آورد و حال و هوای دعا و ربنای غروب و ابوحمزه ی سحرگاه. ماهی که تمام سختی گرسنگی و تشنگی اش، می ارزد به اینکه بدانی آمرزیده می شوی و دعاهایت
مستجات خواهد شد، اگر فقط کمی حواست را جمع کنی. حالا که
ماه دعا نزدیک می شود، بد نیست ما هم کمی با فوت و فن های دعا کردن آشنا
شویم تا این ماه را با دستان پر بدرقه کنیم، ان شاءالله.اول و آخر، صلوات!
صلوات بر محمد و
آل محمد (صل الله علیه و آله)، یک دعای مستجاب است. یعنی هرگاه کسی صلوات
می فرستد، دعایی خوانده که قطعا برآورده است. به همین دلیل، امام صادق
(علیه السلام) می فرمایند: «هرکس حاجتی دارد، باید ابتدا صلوات بر محمد و
آلش فرستد و سپس حاجت خود را بطلبد، آنگاه با صلوات بر محمد و آلش دعا را
خاتمه دهد، زیرا خدای عزوجل بخشنده تر از آن است که دو طرف دعا را پذیرا
شود و وسط را واگذارد. در نتیجه صلوات بر محمد و آلش حجابها و موانع
استجابت را بر می دارد.» (1)
همچنین امام صادق (ع) در جای دیگر می
فرمایند: «هر که دعایی کند و نام پیغمبر (ص) را نبرد، آن دعا بالای سرش
(چون پرندهای) بچرخد و چون نام پیغمبر (ص) را برد، دعا بالا می رود.» (2)
پس زیرک کسی است که همیشه دعاهایش را با صلوات آغاز و آن را با صلوات پایان
دهد.
سر و صورتمان را پر از رحمت کنیمآیا تا
به حال فکر کرده اید که چرا قدیمی ها می گویند بعد دعا دستانت را بر صورت
بکش؟! دلیلش در کلامی از امام صادق (ع) آمده است: « هیچ بنده ای دست به
درگاه خدای عزیز جبار نگشاید، جز آنکه خدای عزوجل شرم کند که آن را خالی
بازگرداند، تا اینکه از فضل و رحمت خود در آن بنهد. پس، هرگاه یکی از شماها
دعا کرد، دستش را بر نگرداند تا آن را بر سر و روی خود بکشد.» (3)
ضمانت نامه ی دعاامام
صادق (ع) فرمودند: «هرگاه فرد دعا کرد و پس از دعا گفت: «ماشاءالله لا حول
و لا قوة الا بالله العلی العظیم» خدای بزرگ فرماید: بنده ام قطع امید کرد
و خود را تسلیم امرم نمود، پس حاجتش را بر آورده سازید.» (4) ذکری کوتاه
که بیشترمان آن را حفظ هستیم.
همچنین امام حسن (علیه السلام) درباره
ی ضمانت برآورده شدن دعا می فرمایند: « کسى که در دلش هوایى جز خشنودى خدا
خطور نکند، من ضمانت مى کنم که خداوند دعایش را مستجاب کند.» (5) چقدر خوب
است که از همین امروز، رضای خدا را هدف اصلی خودمان کنیم، تا برکاتش
نصیبمان شود.
فقط خداگاهی ما آدمها به زبانمان
دعا می کنیم، ولی در عمل امیدمان به خلق خداست و برای رفع گرفتاریمان، به
هر کس و ناکسی رو می اندازیم و امید واقعی مان، به دستان خلق خداست. این
کارمان، جدای از اینکه ناسپاسی بزرگی است، دعایمان را هم بی اثر می کند.
امام سجاد (علیه السلام) می فرمایند: « هر کس در هیچ کارى به مردم امید
نبندد و همه کارهاى خود را به خداى عزوجل واگذارد، خداوند هر خواسته اى که
او داشته باشد اجابت کند.» (6)
در آخر هم خواندن این روایت خیلی می چسبد و امید را در دل زنده می کند:
«روایت
شده است که فرعون، هنگام غرق شدن، به حضرت موسی (علی نبینا و آله و علیه
السلام) پناه برد و استغاثه نمود... پس خداوند به موسی (ع) وحی نمود: یا
موسی! به درستی که تو نمی توانی به داد او برسی، چرا که تو خلقش نکرده ای و
اگر او از من یاری می خواست، پناهش می دادم.» (7)
برخی اعمالی هم که برای اجابت دعا توصیه شده اند به طور خلاصه اینها هستند.
- صدقه دادن قبل از دعا.
- شریک ساختن دیگران در دعا، یعنی برای حوایج دیگران هم دعا کردن.
- با دیگران دعا کردن (دعا در جمع)، بهترین جمعیت براى دعا، چهل نفر است.
- انتخاب اوقات مخصوصى براى دعا، مثل شب و روز جمعه، شبهای قدر، هنگام سحر، هنگام افطار، وقت بارش باران و ... .
-
مکانهاى خاص نیز به اجابت دعا کمک مى کنند. مثلا زیر قبه ی امام حسین (ع)،
بالای قبر والدین، بر بالین بیمار، اماکن زیارتی و ... .
- طهارت ، نماز و روزه و حالات عالی داشتن مثل خشوع قلب، گریه از خوف خداوند و ... .
پی نوشت:
1. عدة الداعی، ص ۲۱۱.
2. اصول کافی ج ۴ ص ۲۴۸.
3. اصول کافی ج ۴ ص ۲۴۷.
4.
ثواب الاعمال ، ص 23
5. کافى، ج2، ص62، ح11.
6. کافى، ج2، ص148، ح3.
7. ترجمه ی المراقبات، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی، چاپ دوم، 1388، انتشارات قائم آل محمد(ص)، ص 294.
میان بر رحمت
و هرگاه دیدی قطع پیوند خویشاوندی شودفکرکنید آدم، چقدر می تواند بخیل باشد که از یک سلام کردن ساده به اطرافیانش هم چشم پوشی کند! یا چقدر باید گرفتار باشد که به او خبر بدهند فلان فامیل و دوست و آشنایش در بستر بیماری ست و نیازمند یک احوال پرسی مختصر، و او دریغ
کند.یا اصلا بی تفاوتی اش چقدر زیاد باشد که خبردار شود همسایه ی نزدیکش امروز- فردا از سفر زیارتی می آید و برای استقبال و زیارت قبول به او پیش دستی نکند؟
دنیای آدم ها چقدر باید کوچک شده باشد که خویشاوندان و فامیل دیگر جایی برای ورود به آن نداشته باشند؟
یا همه ی این ها پیشکش! خیرشان که به هم نمی رسد هیچ، مایه ی دردسر همدیگر هم شده باشند!
کارشان شده باشد سرک کشیدن به زندگی همدیگر، دخالت کردن و عیب جویی از این و آن؛ وقتی کنار هم هستند برای همدیگر خط و نشان بکشند و حفظ ظاهر کنند و حرف هایشان را با کنایه بار دیگری کنند و وقتی از هم جدا شدند شروع کنند به بدگویی و صفحه گذاشتن پشت سر دیگری.
چه خوش خیال بودیم ما – آدم های عصر مدرنیته- که فکر می کردیم اگر تلفن و موبایل و اینترنت را بسازیم، محال است حتی یک روز از حال هم غافل باشیم. یادمان نبود قبل از این که ورودشان را به دنیایمان جشن بگیریم، کمی نمک دوستی و مهربانی، چاشنی زندگی مردم بکنیم.
ما، در نعمت را محکم به روی خودمان بسته ایم و از بی وفایی های روزگار پیش هم گله می کنیم؛ که چرا اخلاقمان این قدر تیز و تند است؟ چرا رزقمان در علم و ثروت و زیبایی هرروز کمتر می شود؟
که چرا هرچه اطلاعیه ی فوت روی در و دیوار این شهر است مهر "جوان ناکام " خورده؟ بی خبر از آنکه روزی زینت عابدان گفت: «هر کس دوست دارد، خدا عمرش را طولانی و روزی اش را افزایش دهد، باید صله رحم کند»
و خبر نداریم پیامبر رحمتمان قبل ترها، گوشه ای از تاریخ ،زیر گوشمان خوانده است:
«اگر می خواهی خدا ترکت کند، پیوندت را با خویشاوندانت را قطع کن.»
احادیث مرتبط:
- با بستگان خود صله رحم کنید، گرچه با سلام کردن (به آنان) باشد امام علی (ع) اصول کافی، ج 2، ص 155
- بهترین چیزی که به آن صله رحم می شود، خودداری کردن از اذیت و آزار خویشان است امام صادق (ع) همان، ص 151.
- رسیدگی به خویشان، اعمال را پاک می کند و بلا را دور می سازد. امام صادق (ع) همان،ص 152.
- هر کس دوست دارد، خدا عمرش را طولانی و روزی اش را افزایش دهد، باید صله رحم کند. امام زین العابدین (ع)همان ،ص 156.
- شخصی به رسول خدا عرض کرد:«من اقوامی دارم که به آنها احسان می‌کنم ولی آنها مرا اذیّت می‌کنند. می خواهم دیگر کاری به آنها نداشته باشم.»
امام فرمود:«در این صورت خداوند همه شما را رها می کند.»
عرض کرد:«پس چه کنم؟»
امام فرمود:«به آن کس که تو را محروم ساخته بخشش کن و با آن کس که از تو قطع کرده بپیوند و آن را که به تو ظلم کرده، ببخش. و اگر چنین کنی خداوند پشتیبان تو خواهد بود.»