درانتظارمنجی
درانتظارباران نیست آنکه بذری نکاشتهدرانتظارمنجی
درانتظارباران نیست آنکه بذری نکاشتهدشمن امام، دشمن همه شیعیان
در این دنیایی که سپاه کفر و شیطان همگی تلاش می کنند
تا اهداف خودشان را به ثمر برسانند و از هیچ تلاشی برای نابودی مخالفان خود
دریغ نمی کنند، کوچک شمردن دشمن و چشم بستن به روی کارهایش، جاهلانه ترین
کاری است که می شود کرد. اینکه دشمنان اماممان در این دنیا چه کارهایی می
کنند و از چه ابزارها و امکاناتی بهره می برند را می توانید در این ویژه
نامه بخوانید. و اینکه اهمیت دوست و دشمن شناسی چقدر است، در بحث ما نمی گنجد، اما اینکه بعد از شناخت دشمنان
اماممان چه وظایفی داریم را در این مطلب با نگاهی به آیات قرآن بررسی کوتاهی خواهیم کرد.
راهکارهای قرآن برای مقابله با دشمن
قرآن کریم راههای متعددی را برای مبارزه با دشمنان ارائه نموده است که در اینجا تنها به تعدادی از آنها اشاره می کنیم.
1.
ایمان، پیشرفته ترین سلاح: از منظر قرآن مؤمنان برای مقابله با دشمنان،
باید ابتدا ایمان خود را آنقدر افزایش دهند تا در برابر دشمن و سختیهای
مبارزه با او، خودشان را حفظ کنند و از راه دین خارج نشوند. شرط پیروزی این
است که در صف مؤمنان باشند و گرنه راه برای نفوذ دشمن باز خواهد ماند. یاد
خدا، ایمان، صبر، استقامت، پرهیزگاری، توکل و یقین به وعده های الهی است
که قدرت معنوی بی اندازه ای به انسان می دهد. قرآن در این باره می فرماید:
«(اما) اگر (در برابر آنها) استقامت و پرهیزگارى پیشه کنید، نقشه
هاى(خائنانه) آنها به شما زیانى نمى رساند.» (2)
در آیه دیگری نیز
می فرماید: «و اگر مردمى که در شهرها و آبادی ها زندگى دارند ایمان بیاورند
و تقوا پیشه کنند برکات آسمان و زمین را بر آنها مىگشاییم.» (3)
2. افزایش قدرت نظامی: درست
است که اسلام بیشتر به معنویات توجه دارد و راه ساختن یک زندگی مادی خوب
را، داشتن ایمان قوی و حفظ اخلاقیات می داند، اما راهکارهای بسیار دقیقی هم
برای ساختن زندگی مادی داده است. مثلا برای مقابله با دشمنان، تنها ایمان و
دعا کردن را کافی نمی داند و مسلمان را کسی می داند که در همه ی زمینه ها
فعال و با درایت باشد. اسلام به مؤمنان برای قوی شدن در برابر دشمنان دستور
می دهد تا خود را تجهیز نمایند و همواره در حال آماده باش باشند: «در
برابر آنها (دشمنان) آنچه توانایى دارید از نیرو آماده سازید.»(4)
3. ممنوعیت دوستی با بیگانگان: اسلام دینی است که به دوستی
اهمیت زیادی می دهد و یکی از معیارهای شناخت افراد را دوستانشان می داند.
به همین خاطر است که ارتباط با مشرکان و کفار در جهت رفع نیازهای اضطراری
مانعی ندارد، اما دوستی و تکیه کردن به آنان، برای جوامع دینی ممنوع است.
به عبارت دیگر، سطح روابط نباید در حد دوستی و اتحاد با آنان باشد؛ زیرا
این عمل باعث می شود تا آنان بر مؤمنان مسلط شده و بر اعتقادات آنان و
فرزندانشان تأثیر منفی بگذارند. با ارتباط نداشتن به طور طبیعی دشمنان نیز
چنین تسلطی را از دست خواهند داد: «اى کسانى که ایمان آورده اید، افرادى که
آئین شما را به باد استهزاء و بازى می گیرند، از اهل کتاب و مشرکان، دوست و
تکیه گاه خود انتخاب نکنید.»(5)
4. جهاد و مبارزه:
امام علی (علیه السلام) می فرمایند: «آن که در دشمنی زیاده روی کند گناه
کرده است، و کسى که در دشمنی کوتاهى ورزد بر او ستم خواهد شد، و آن که بی
دلیل دشمنی نماید توانایی تقوا ندارد.»(6) سستی در برابر دشمنی که از هر
فرصتی برای ضربه زدن استفاده می کند باعث نابودی دین و مؤمنان خواهد بود.
به همین خاطر است که خداوند متعال جهاد را یکی از واجبات مهم قرار داد و
فرمود: «اى پیامبر! با کافران و منافقان جهاد کن، و بر آنها سخت گیر.» (7)
درست
است که به فرموده ی امام علی (ع)، در برخورد با دشمن نباید زیاده روی کرد،
اما آسان گرفتن و ساده انگاری هم باعث می شود تا دشمن به راحتی پیش آید و
هر نقشه ای دارد پیاده سازد. اگر دوست ائمه (ع) بودن را می خواهیم، باید آن
را ثابت کنیم و دشمنان ایشان را دشمن بدانیم و در برابر آنها راهکارهای
مناسب به کار بندیم.
پی نوشت:
1. فرازی از زیارت عاشورا: من
در صلح و سازشم با کسى که با شما در صلح است و در جنگم با کسى که با شما در
جنگ است و دوستم با کسى که شما را دوست دارد و دشمنم با کسى که شما را
دشمن دارد
2. سوره آل عمران، آیه 120.
3. سوره اعراف، آیه 96.
4. سوره انفال، آیه 60.
5. سوره مائده، آیه 57.
6. نهج البلاغه، ترجمه انصاریان، ص 844، حکمت 298؛ به نقل از نرم افزار جامع الاحادیث نور، نسخه 5/3.
7. سوره توبه، آیه 73.
