لا حَبِیبَ إِلا هُوَ وَ أَهْلُهُ

امروز عیداست... روز مولامان؛ آقا ی مان... صاحب الزمان.
صدای دلنشین استاد فرهمند پیچیده تو اتاق:
بسم الله الرحمن الرحیم، سَلامٌ عَلَی آلِ یس، السَّلامُ عَلَیْکَ یَا دَاعِیَ اللَّهِ وَ رَبَّانِیَّ آیَاتِهِ، السَّلامُ عَلَیْکَ یَا بَابَ اللَّهِ وَ دَیَّانَ دِینِهِ
(سلام بر آل یاسین سلام بر تو اى دعوت کننده به خدا و عارف به آیاتش، سلام بر تو اى واسطه خدا و سرپرست دین او)

یاد حرفهای حاج آقا می افتم...
حاج آقا میگفت:
اصل اصیل دین، محبته... ولایته...
همه چی با ولایته که معنا پیدا میکنه؛ نماز؛ روزه؛ خمس؛ زکات. با ولایت علی(ع) و اولاد علی(ع).
همۀ زندگی ما، همۀ کارهامون، نوشته هامون، حرفامون، فکرمون، درس خوندنمون و... به همون اندازه که به این ولایت نزدیک باشه، ارزش پیدا میکنه.

فرهمند زمزمه میکنه:
السَّلامُ عَلَیْکَ یَا بَقِیَّةَ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ

(سلام ای به جای مانده از جانب خدا بر زمین)

حاج آقا میگفت:
روایت داریم که بهترین مردم (خیر الناس) کسانی هستند که یا ذکر اهل بیت(ع) رو میگن و یا مردم رو به سوی اونها دعوت میکنند.
میگفت:
علی(ع) و اولاد علی(ع) واسطۀ بین خداوند با بنده هاش هستند. امکان نداره جز از طریق ولایت اینها به خدا رسید.
امکان نداره جز از طریق رضایت اینها به رضایت خدا رسید...

حاج آقا میگفت:
حدیث داریم که اساس دین بر محبته، بر ولایته.
هرچقدر قلب ما از محبت اهل بیت (ع) سرشارتر باشه؛ هرچقدر ارادت و افتادگی ما در برابر این خاندان بیشتر باشه؛ به همون اندازه به خدا نزدیکتریم.

صدای فرهمند تو گوشم میپیچه که با سوز خاصی میگه:
لا حَبِیبَ إِلا هُوَ وَ أَهْلُهُ

(محبوبی جز او و خاندانش نیست)

یاد حرف حاج آقا میفتم که میگفت:
الان، امروز، توی این عصر و زمان هم، فقط یه راه نجات وجود داره؛ فقط و فقط یکی؛ اون هم راه امام زمانه.

حاج آقا میگفت:
هنرتونو، علمتون رو، پولتون رو، قلمتون رو، عمرتون رو، مفت خرج نکنید؛ مفت از دست ندید.

هر کدوم از اینارو اگه در راهی غیر راه امام زمان(عج) مصرف کنید، باختید و شک نکنید که در انتها هم چیزی جز سیاهی برداشت نمیکنید.

حاج آقا میگفت:
اگر میخواهید قلمتون، پولتون، کارتون، علمتون، سوادتون، حرفاتون، لحظه هاتون نور داشته باشه، بعداً نجاتتون بده و توشه ای بشه واسه آخرت، باید دیگران رو به راه امام زمان(عج) دعوت کنه. اینها همه وسیله هایی که باید دیگران رو به یاد امام زمان(عج) بندازه.
حاج آقا میگفت:
اگر حرفی میزنید، چیزی مینویسید و یا کاری میکنید که نتیجه اش چیزی غیر این دوتاست، رهاش کنید. بندازیدش دور.
توی زندگی فقط دنبال یه چیز باشید؛ فقط دنبال این باشید که لحظه به لحظه معرفت، عشق و ارادتتون نسبت به امام زمانتون بیشتر بشه. بقیه چیزا سرابه.

زیارت آل یاسین به انتها رسیده:
فَنَفْسِی مُؤْمِنَةٌ بِاللَّهِ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ وَ بِرَسُولِهِ وَ بِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ بِکُمْ یَا مَوْلایَ أَوَّلِکُمْ وَ آخِرِکُمْ وَ نُصْرَتِی مُعَدَّةٌ لَکُمْ وَ مَوَدَّتِی خَالِصَةٌ لَکُمْ
پس دل من به خداوند ایمان دارد، خدای یکتای بی همتا و به رسول او و به امیرالمومنین. و به شما - ای مولایم- از نخستین تا واپسینان ایمان دارم و همواره آماده ی یاری شمایم و دوستی من فقط برای شماست.

آمِینَ آمِینَ.

بیایید رفیق باز باشیم!

اگرچه روز عید ولادت آقامون، گفتن از تلخی ها و کاستی ها شاید به مزاق بسیاری خوش نیاید، اما در کنار مطالب جذاب و انرژی بخش ، لازم است جایی هم برای کم و کاستی های مراسم ها و برنامه هایی که باید یاد امام و نام امام را برایمان زنده کند باز کنیم. وقتی از افراد دور و اطرافمان می خواستیم نام چند تا از برنامه های مهدوی تلویزیون را بگویند، به زحمت نام یکی دو برنامه را به خاطر می آوردند. و تنها جوابشان برنامه عطر عاشقی و به سوی ظهور بود.

اگر با یک ارفاق دعای فرج بعد از اذانها، دعای عهد صبح و دعای ندبه و زیارت آل  یاسین جمعه ها را هم به این لیست اضافه کنیم، رقم هفتگی این برنامه ها شاید به 10 ساعت هم نرسد.

البته یادمان هم باشد که در روزهای خاص و برنامه های دیگر، این برنامه ها جزو نخستین گزینه های حذف از برنامه سیما به حساب می آیند! و جدیدا هم صداهایی می شنویم که بودجه برای ساخت برنامه های مهدوی کم است و کسی نیست بگوید ساخت این برنامه ها پول نمی خواهد، سعادت می خواهد.

تا اینجا تکلیفمان تا حدودی با صدا و سیما که در دسترس ترین و همگانی ترین و به زعم اصحاب رسانه، تأثیرگذارترین وسیله ارتباط جمعی است روشن شده است. وسیله ای که بهترین و مناسب ترین محمل برای ادای یکی از تکالیف منتظران یعنی محبوب نمودن امام است.

به قول یکی بچه مذهبی ها: اگر بی خیال صدا و سیما، هم بشویم و سری به مجالس مذهبی خودمان هم بزنیم خیلی کم ذکر و یاد امام زمان -عجل الله تعالی فرجه الشریف- را در میان مداحی ها و سخنرانی ها می شنویم. از محرم و صفر و حال و هوای مراسم های عزاداری چندان دور نشده ایم. اما به راستی چند درصد حسینه ها و مساجد ما، چند تن از سخنرانان و مداحان ما، همیار و همدرد امام زمان(عج) بودند؟ چقدر نام ایشان را زنده می کردند؟

جز این بود که معمولاً اخر مراسم های هیئت، در کنار دعاهایی که برای گرفتاری ها و مریضی ها و حاجتمان داریم دعایی هم برای ظهور امام زمان می کنیم.

به قول استاد شفیعی «مگر نخوانده و نشنیده‌ایم این فراز دعای «عدیله» را که می‌فرماید:
امام، آن کسی است که «بِبقائِهِ بَقیتُ الدُّنیا، بِیمنِه رزق الوری، و بوجودِهِ ثَبتّتِ الأرضِ و السَماء» به حضور اوست که دنیا باقی است و به وجود او و برکت اوست که رزق و روزیِ آفریده‌ها می‌رسد و به وجود اوست که زمین و آسمان ثابت مانده است.»

اگر نگاهی به وسایل ارتباطی ایرانیان از گذشته تا به امروز بیندازیم، نمی توان از وسیله ای که خیلی کشورها از نعمتش بی بهره بودند چشم پوشید و آن وسیله منبر است. منبری که سخنرانش می تواند با گیرایی کلام، آذوقه معنوی کافی را به مستمعش بدهد. اما منبرهای ما این روزها چقدر رنگ و بوی مهدوی دارند؟ خطبه های نمازهای جمعه ما، نمازهایی که در زیارتگاه ها برگزار می شود و... چقدر یاد امام را زنده می کنند؟

چقدر سفره بی بی فاطمه و سفره ابوالفضل و هزار و یک سفره نذر داریم که دعای توسلش، در میان زرق و برق لباس ها و غذاها و رسم و رسومات من در آوردی گم شده است.

آیا آنقدری که در گپ و گفت هایمان داربی استقلال و پرسپولیس، اعلام برندگان اسکار، جدیدترین رنگ و مدل لباس، آخرین نسخه نرم افزار و... مهم اند، آنقدری که دغدغه نمره امتحان پایان ترم را داریم، آنقدری که نگران دلخوری دوستمان از حرفمان هستیم، نگران آقایمان هم هستیم؟

آنقدری که برای گرفتاری هایمان به این و آن متوسل می شویم و رو می اندازیم، به فکر دستان بخشنده و واسطه فیض بودن او هم هستیم؟

و استاد شفیعی چقدر خوب می گوید که «در تندباد حوادث و فتنه‌های آخرالزّمانی که هر دم رو به فزونی است و در میان حملات جنود ابلیسی که از فراز و فرودمان هر لحظه چون طوفان حمله می‌آورند، چه کسی است که پناه امن و حصن حصین باشد؟ گویا خود را ایمن شناخته‌ایم یا پناهگاهی امن‌تر یافته‌ایم وگرنه چرا چنین؟

این سخن جز آن است که امروزه روز، تنها با رویکرد مهدوی می‌توان به تفسیر و رمزگشایی از همة حوادث و رخدادهای سیاسی، طبیعی، اجتماعی و حتّی فرهنگی در سطح کلان و خرد پرداخت.»

یک نکته را خوب است فراموش نکنیم. که زنده نگه داشتن یاد امام، محبوب کردنش همانگونه که محبوب هست، حاضر شدن در مجالس فضائل امام و برگزاری این مراسم ها، جزو وظایف من و توست. من و تویی که دلمان قنج می رود وقتی می شنویم امام(عج)، شیخ مفید را «رفیق واقعی»(1) صدا می زند. دلمان قنج می رود از اینکه شیخ مفید هم مثل ما بود. انسانی ساده که برادر و رفیق امام شد.

بیایید رفیق محبومان باشیم.

پی نوشت:
1-    امام مهدی (عج) در مقدمه توقیعی به شیخ مفید ایشان را اینگونه مورد خطاب قرار می دهند: الیَ الاَخِ العَزیز اَلَّرفیقِ السَّدید الشیخ المفید! به برادر عزیزم ،رفیق واقعی خودم،شیخ مفید! احتجاج ج 2، ص 597، بحارالانوار، ج 3، ص 175.

توصیه‌های جالب امام رضا(ع) در مورد عطر زدن

امام رضا‌(ع) استفاده از عطر را باعث انبساط روحی دانسته می فرمایند: «چهار چیز است که دل را باز می‌کند و غم را از بین می برد: عطر زدن، عسل خوردن، سوارى کردن و به سبزه نظر کردن!»

در روایات و احادیث رسیده از معصومین علیهم السلام برای استفاده از عطر و بوی خوش آثار و خواص فراوانی در دنیا و آخرت ذکر شده است.ثواب اخروی، تقویت قلب، زیادی عقل و شادی و نشاط و... از جمله این آثار است.

امام رضا (ع) استفاده از عطر را باعث انبساط روحی دانسته می فرماید: «چهار چیز است که دل را باز می کند و غم را از بین می برد: عطر زدن، عسل خوردن، سوارى کردن و به سبزه نظر کردن!» و نیز در توصیه ای دیگر به مردم می فرمایند: « برای مرد سزاوار نیست که استفادی هر روزه از بوی خوش را ترک کند پس اگر نتوانست، یک روز در میان و باز اگر نتوانست، در هر جمعه خود را خوشبو سازد و هیچ گاه این عمل را رها نکند».(1)

امام رضا (علیه السلام) در روایتی دیگر عطر زدن را از اخلاق انبیا دانسته می فرماید: «الطَیبُ من أخلاق الأنبیاء ؛ خوشبو کردن، از اخلاق پیامبران است».(2)

و در روایات دیگر نقل شده که بوی خوش همواره از محل زندگی امام رضا (ع) پراکنده بود . در همین زمینه از یکی از کنیزان امام رضا (علیه السلام) نقل شده که آن حضرت به عود هندى بخور مى‏کرد و بعد از آن گلاب و مشک به کار مى‏برد.(3) و حسن بن جهم می گوید: حضرت رضا (علیه السّلام) از منزل خارج شد، بوى خوش بخور از آن جناب ساطع بود.(4)

در مورد آداب استفاده از بوی خوش هم معمر بن خلاد نقل می کند: حضرت رضا (علیه السّلام) به من دستور داد برایش روغنى تهیه کنم که در آن مشک و عنبر باشد و به من فرمود که آیة الکرسى و سوره ام الکتاب و معوذتین (دو قل اعوذ) و آیاتى که براى حفظ از شیطان خوب است، در کاغذى بنویسم و آن را بین شیشه و جعبه آن قرار دهم. این کار را کردم بعد که خدمتش رسیدم، محاسن خود را عطرآگین کرد و من تماشا می کردم.(5)

و در روایتی دیگر حسن بن جهم می‌گوید: خدمت امام رضا علیه السلام رسیدم، ظرفی نزد من آورد که در آن مشک بود. خطاب به من فرمود: از این مشک بردار و بر خود بمال. مقداری برداشتم و بر خود مالیدم. فرمود: مقداری دیگر بردار و بر گودی پایین گردن بمال. (6)

امام رضا علیه السلام در توصیه ای پزشکی خطاب به علی بن یقطین که به امام رضا علیه السلام نوشته بود در سرم سردی سخت حس می‌کنم به طوری اگر بادی بوزد کم می‌ماند غش کنم. در پاسخ نوشتند: پس از غذا عنبر و زنبق را به بینی بکش انشاء الله نجات پیدا می‌کنی. (7) .

همچنین امام رضا(ع) ضمن توصیه به استفاده پیوسته از بوی خوش و فرستادن صلوات به هنگام عطر زدن فرمود: (کانَ یَعرِفُ مَوضِعَ سُجُودِ اَبِی‌عَبدِالله به طیبِ رِیحَه) جایگاه سجده امام صادق علیه السلام از بوی عطر آن‌جا شناخته می‌شد. (8)

منابع

1. بحارالانوار، ج73، ص140

2. الکافی، ج6، ص510

3. قمى‏، شیخ عباس، منتهى الآمال فی تواریخ النبی و الآل، ج 3، ص،1622

4. قمى‏، شیخ عباس، منتهى الآمال فی تواریخ النبی و الآل، ج 3، ص 518٫

5. کافی، ج ‏6، ص 516، ح 2

6. عباس عزیزی، عطر زینت نماز و زندگی، ص 35

7. محسن کاظمی، عطر درمانی، ص 129

8. مکارم الاخلاق، ص 81

تاثیر اندیشه به گناه

یکی از تفاوت های گناه با قوانین اجتماعی و قوانین مذهبی در این است که در اجتماع، تمامی مجازات ها برای نفس عمل(عمل انجام شده) در نظر گرفته می شود و همه توجه به روی عمل تحقق یافته است؛ یعنی کسی که کاری مخالف قوانین شرعی و اجتماعی انجام دهد، تحت پیگردهای کیفری و حقوقی قرار می گیرد.

اگر شما فکر سرپیچی از قوانین راهنمایی و رانندگی را داشته باشید، کسی شما را به خاطر این افکار مجازات نمی کند؛ زیرا اصلا کسی قادر نیست به افکار و ذهنیات شما دسترسی پیدا کند مگر اینکه خودتان افکارتان را بیان کنید. باز هم در صورت بیان افکار، کسی برای شما جریمه ای در نظر نمی گیرد. زمانی این جریمه برایتان نوشته می شود که شما در عمل کاری خلاف مقررات انجام داده باشید.

 اما در دین اسلام تلاش های بسیاری شده تا از فکر و اندیشه گناه و لغزش هم جلوگیری شود، چون بر این باور است که اندیشه گناه، شخص را به گناه وادار می کند و کسی که اندیشه گناه را درسر می پروراند، تدریجا فردی گناه کار می شود. امیر المؤمنین علی بن ابی طالب(علیه السلام) می فرمایند:
"فکر و اندیشه تو درباره گناه تو را به افتادن در آن می کشاند."(1)

وقتی شما به افکار مثبت و خوب فکر می کنید، نشاط و شادابی روحیه و جسم شما را فرا می گیرد. عکس همین برای افکار خراب و گناه صادق است. وقتی دائما به گناه می اندیشید، در ذهن خود مقدمات انجام آن را فراهم می کنید و در ذهن خود، در مقام عمل قرار می گیرید. همین امر به مرور زمان آن شادابی، صفا و پاکی روح شما را از بین می برد و کم کم به عمل شما هم سرایت می کند.

از آن جا که اسلام مجازات و پاداش اعمال را بر پایه اندیشه و نیت های فرد بنا نهاده است، در صدد آن است که به طور کلی تمامی سرچشمه های بدی و گناه را حتی از افکار آدمی خشک کند. با توجه به احادیث و روایات در اسلام،" نیت انسان بهتر از عملش است و نیت شخص گناهکار (وبدکار) بدتر از کار او می باشد، و هر انسانی بر اساس نیت خود کار می کند و پاداش می بیند."(2)و "خداوند در روز قیامت، مردم را براساس اندیشه ها و نیت های قبلی آنان محشور می کند."(3)

پاداش و کیفر اعمال انسان بر اساس نیت ها و اندیشه های آن ها است و هر انسانی فقط از آن چیزی که نیت کرده است بهره مند می شود.(4) امام سجاد(علیه السلام) می فرمایند:

"هیچ عملی جز به خاطر نیت و اندیشه آن پذیرفته نمی گردد."(5)

چرا اندیشه بهتر از عمل است؟ زید شحام می گوید:" به امام صادق(علیه السلام) گفتم: من از شما شنیدم که فرمودید: "نیت شخص مؤمن بهتر از عمل او است." چگونه نیت از عمل بهتر می شود؟ امام(ع) فرمودند:"به این جهت که عمل گاهی به منظور ریا و خودنمایی به مردم انجام می گیرد؛ ولی نیت خالص برای پروردگار جهانیان است، برای همین خداوند عزوجل بر نیت، آن چنان عطا و بخششی می کند که بر عمل انجام نمی دهد. و جهنمیان برای همیشه در جهنمند چون که نیت های آنان در دنیا این بود که اگر همیشه در دنیا باشند از خداوند نافرمانی بکنند، و بهشتیان نیز در بهشت جاودانند به خاطر اینکه نیت هایشان در دنیا این بود که اگر همیشه زنده باشند از خداوند اطاعت نمایند. و هر دو گروه به خاطر نیت هایشان در جهنم و بهشت جاودانند."(6)

تأثیر اندیشه گناه حضرت مسیح(علی نبینا و عیله السلام) به پیروان خود می فرمایند:
" موسی بن عمران(علی نبینا و علیه السلام) به شما دستور داد زنا نکنید. و من به شما امر می کنم که فکر زنا را نیز در خاطر نیاورید، چه رسد به اینکه عمل زنا را انجام دهید. هر کس فکر زنا کند مانند کسی است که در عمارت زیبا و رنگ آمیزی شده ای آتش روشن کند؛ که در این صوردت دود آتش رنگ خانه را تباه کند اگر چه خانه نسوزد."(7)

سخن پایانی امام صادق(ع) در مورد تأثیر اندیشه به گناه می فرمایند:
"گاهی مؤمن اندیشه گناه می کند و همان سبب محروم شدن او از روزی می گردد."(8)
 

پی نوشت
1.غرر الحکم، ترجمه نگارنده، ج2، ص 296.  
2. رسول خدا(صلی الله علیه و آله وسلم)؛ محاسن،برقی،ص 260.
3. امام صادق(علیه السلام)؛ همان.ص 262.
4. رسول خدا(ص)؛ وسایل الشیعه، ج 1، ص 68.  
5. وسایل الشیعه، ج1، ص 67.
6.همان.
7.بحارالانوار،ج1،ص 331.
8.همان،ج73، ص 358.  

منبع:  رسولی محلاتی، سید هاشم؛ کیفر گناه و آثار و عواقب خطرناک آن، ویرایش دوم، مؤسسه بوستان کتاب قم، 1382، صص26-30