با دعای فرج، به سپاه خدا می پیوندیم

مَثَل ما وقتی که دعای فرج می خوانیم، مَثل رأی دادن برای تشکیل یک دولت است. وقتی دعا فرج می خوانیم، انگار که به صندوق تشکیل دولت خداخواهانه ی امام عصر (عجل الله تعالی فرجه)، یک رأی «آری» می دهیم. وقتی که دعای فرج نمی خوانیم، رأیمان را به صندوق های دیگر می ریزیم. آخرش، وقتی که رأی ها جمع شد، یک دولت تشکیل می شود که در رأسش کسی قرار دارد که هیچ مردی به پای مردانگی اش نمی رسد. دولتی که فکرش نه رفاه مردم است نه توسعه ی کشور؛ بلکه خدا پرستی است که مردم را به رفاه و ثروت و خوشبختی می رساند.

حالا وقتی یک حزب برای حمایت و یاری از مولایمان تشکیل می دهیم، به چند صورت عمل می کنیم:
 1. گاهی فقط خودمان رأیمان را می دانیم و به کسی هم نمی گوییم. این می شود حمایت و یاری قلبی از امام.

2. برخی اوقات از رأیمان دفاع می کنیم؛ با دیگران بر سر اینکه چه کسی حق است بحث می کنیم و شبانه روز، دست به دعا برمی داریم که دولت حق بر سر کار بیاید. این می شود یاری زبانی.

3. آخرین صورت یاری، یاری عملی است. وقتی که ستادی تشکیل می دهیم و در آن اعلامیه و بروشور و کتاب چاپ می کنیم تا نه تنها برای تنها دولت برحق جهان، تبلیغ کنیم بلکه به همه نشان دهیم که چنین دولتی، ارزش برخاستن و جهاد کردن دارد.

وقتی که برای مولایمان (ارواحنا له الفداء) دعا می کنیم، انگار که اعلام وفاداری به حزبی کرده ایم. حزب ما، «حزب الله» است.

حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) در شب عاشورا خطاب به یارانشان فرمودند: «به تحقیق که جدّم خبرم داد که فرزندم حسین در دشت کربلا غریب، تنها و تشنه کشته خواهد شد، پس هرکه او را یاری کند مرا یاری کرده و فرزندش قائم را یاری کرده، و هرکس به زبانش ما را یاری نماید، روز قیامت در حزب ما خواهد بود.» (1)

همچنین خداوند متعال فرموده است: «هر کسى خدا و پیامبر او و کسانى را که ایمان آورده‏اند ولىّ خود بداند (پیروز است، چرا که) حزب خدا همان پیروزمندانند.» (2)
ما یک رأی بیشتر نداریم؛ حواسمان باشد که حمایت و یاری مان را خرج چه کسی می کنیم.
 
 
پی نوشت:
1. معالی السبطین، به نقل از ارشاد القلوب از کتاب نور العین؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمّد تقی، مکیال المکارم، ج 1، نشر مسجد مقدّس جمکران، ص 608.
2. مائده: 56.