یاران امام زمان (عج): وارثان

تا حالا شده به این فکر کنید که خداوند تمامی اتفاقاتی را که برای ما، در همین لحظات می افتد، می داند و چقدر جالب که وقایع را خودش به زیبایی کنار هم مانند چیده است. مثلا همین حالا که من دارم این مطالب را روی کاغذ می آورم. از قبل تعیین کرده است که من در چه زمانی، کجا، با چه کیفیتی و ... در این سایت در راه دینم مطلب خواهم نوشت. مسلما از این کار من، صاحبان این امر؛ یعنی صاحبان دینم، صاحب این مطلب، صاحب احادیثی که استفاده می کنم به اذن خداوند مطلع هستند.

مگر می شود در عالم هستی برای دینی که به رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) وحی شد، قدمی بسیار کوچک و حتی ناقص برداری ولی صاحب دینت که همان رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله وسلم) هستند، از آن اطلاعی نداشته باشند؟ بارها احادیث و روایاتی  را_  حتی در همین مجموعه یاران امام زمان(علیه السلام)_ بیان کردیم که رسول الله(صلی الله علیه و آله وسلم) و آلشان(علیهم السلام) همگی از اسرار و زندگی پیروان و شیعیانشان با خبر هستند؛ حتی قبل از آن که آن ها به دنیا بیایند از احوالات امتشان باخبر بودند.

دیدمان را وسیعتر کنیم. از اتفاقات روزمره به اتفاقات بزرگتر و جهانی تر برسیم. به آخرالزمان و وقایع آن زمان. به مهدی موعود(علیه السلام) که آخرین حجت خاندان رسول خدا(صلی الله علیه و آله وسلم) هستند. به سیصد و سیزده یار خاص و هزاران یار پای در رکاب ایشان. به حکومت هایی که بعد از ظهور آقایمان تشکیل خواهد شد. به کلی ترین و جزیی ترین مسائل پیرامون این اتفاقات.  همه این ها مانند گنجینه ای آسمانی از دل رسول خدا(صلی الله علیه و آله وسلم) به اهل بیتشان(علیهم السلام) سینه به سینه و مکتوب به ارث رسیده است. هیج چیز از آن ها مخفی و پوشیده نیست و اسرار مربوط به غیبت حضرت حجت(علیه السلام) و یارانشان و جریانات بعد از ظهورشان را در اعماق دل های خود محفوظ نگه داشته و به امام بعد از خود مانند دری گرانبها هدیه دادند.

امام صادق(علیه السلام) می فرمایند:
"آری، پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله وسلم) آن ها(سیصد و سیزده یار) را با نام و نام پدرانشان می شناخت."(1) و"آن چه امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب(علیه السلام) می دانست، حسن(علیه السلام) می دانست. آن چه حسن(ع) می دانست، حسین(علیه السلام) نیز می دانست. آن چه حسین(ع) می دانست، علی بن حسین(علیه السلام) نیز می دانست. آن چه علی به حسین(ع) می دانست، محمد بن علی(علیه السلام) نیز می دانست و آن چه محمد بن علی(ع) می دانست صاحب شما نیز میداند.( مقصود خود امام صادق(ع) هستند.)

ابوبصیر پرسید: آیا در کتابی نوشته شده؟
امام(ع) فرمودند: آری در کتابی که در اعماق دل محفوظ است، مکتوب است. آن چنان در دل نقش بسته که هرگز فراموش نمی شود."(2)