بگذار با کفشهایت راه بروم

چندی پیش یکی از مجری های برنامه کودک تصویری از خود را هنگام نماز خواندن در منزلش، در صفحه سایتش قرار داد و چند سایت دیگر نیر اقدام به باز نشر آن تصویر کردند. عکس ساده و با خلوص بود و به خوبی می توانست بچه هایی که این مجری الگوی آنهاست را به این کار جلب کند. مدتی پیش از این نیز، تصویری از یکی از بازیکنان فوتبال منتشر شد که در رختکن ورزشگاه مشغول نماز خواندن بود.

دیدن این تصاویر در فضای مجازی که پر است از جلوه گری های سایر افراد معروف که محبوب کودکان و جوانان هستند، در نوع خود جالب توجه بود، اما موضوعی که موضوعی که بیش از تصاویر جلب توجه می کرد، نظرات مخاطبانی بود که در انتهای این عکس ها درج شده بود.

دو نوع رفتار و نظر افراطی در این پیامها دیده می شد؛ عده این کار را ریا کاری نامیدند و حتی در مورد فوتبالیست، با توجه به تعصب های تیمی او را تخریب کرده و به او تهمت های بسیاری از زندگی شخصی یا نحوه رفتارش در زمین بازی زده بودند و یا در حالت برعکس، این افراد را به واسطه نماز خواندنشان تا مراتب عالی دین و اخلاص بالا برده بودند و اغراق های غیر منطقی ای را مطرح کرده بودند.

ساده بگوییم، که اغلب مخاطبان دست به قضاوت زده بودند و حتی از مرحله قضاوت نیز پا را فراتر گذاشته و در خصوص آن فرد یا کار، حکم هم صادر کرده بودند و از آن بدتر اینکه این قضاوت خود را برای دیگران نیز بازگو کرده بودند. نمونه این رفتار را در زندگی شخصی خودمان هم بسیار داریم. آنجا که با دیدن رفتار دو نفر درباره آنها تصمیم می گیریم و این تفکر را به دیگران نیز می گوییم و در ساخته شدن ذهنیت سایر افراد هم دخیل می شویم.

نمی خواهم ماجرا را بزرگ کنم چرا که قضاوت کردن به خودی خود موضوع بسیار مهم و بزرگی است و می تواند منشأ بسیاری از گناهان دیگر باشد. در همین مثالها شاهد بودیم که مخاطبان چگونه دست به افشاگری، تهمت، غیبت، دروغ و... زدند بدون اینکه حتی خودشان متوجه عمق این موضوع باشند. از سوی دیگر، ائمّه ی معصومین (ع) که شاهد و ناظر تمام اعمال مردم هستند، دست به افشاگری درباره ی آنها نمی زنند. همینطور خداوند متعال که با صفت ستّار العیوب شناخته می شود. حالا چه شده است که خودمان را در جایگاه حق می گذاریم و درباره ی دیگران، دست به قضاوت می زنیم بی آنکه از نیتهای درونی آنها با خبر باشیم؟!

به قول یکی از همین جمله های اینترنتی که شاید کلیشه هم شده باشد:

خداوندا؛ به من بیاموز قبل از آنکه درباره راه رفتن کسی قضاوت کنم، کمی با کفشهای او راه بروم.