ازامام جعفر صادق(ع) پرسیدندکه:دلیل برهستی آفریدگار چیست؟
گفت: بزرگ ترین دلیل بر هستی او هستی من است. زیراکه اگر هستی من از من باشد، ازدو حال بیرون نباشد: یامن، آنگاه خود راهست کرده ام، که هست بودم یا آنگاه که نیست بودم.
اگر گویی هست کردم که هست بودم،این محال است. زیرا هست کردن هست، محال محال باشد و اگر گویی آنگاه هست کرده ام که نیست بودم، این هم غیر ممکن است، زیراکه «نیست» نمی تواند «هست» را پدید آورد. پس هردو صورت باطل و نادرست است و معلوم می شود که من بوسیله وجودی که نیستی بر او محال است، قدم به هستی نهاده ام.
برگرفته از کتاب حکایت های دلنشین/ منوچهر دانش پژوه