صبری که پایان ندارد

صبر برای ما انسانها مفهوم خاصی دارد و بنا بر مشکلاتی که با آن روبه رو می شویم معیار و سقفی برای آن در نظر می گیریم. یکی صبرش در حد از دست دادن کار است و دیگری با یک گرمای هوا طاقتش طاق می شود و...

اما اگر بدانیم صبر یکی از مهمترین ویژگی های کسی است که امام امت است، حدس می زنیم که نوع آن باید اندکی فرق کند تا جایی که خداوند در سوره سجده می فرمایند: «از میان آن قوم پیشوایانی پدید آوردیم که چون صبوری پیشه کردند و به آیات ما یقین داشتند، به فرمان ما به هدایت مردم پرداختند.»(1)

صبر در اینجا معنایش نه صبر عادی ما که معنای  حبس نفس است و تمام انبیا از صبر به جایی رسیده اند که تمام عالم زیر قدرتشان قرار گرفته است.

وقتی صبر ایجاد می شود انسان به مقام عبد مطلق می رسد و می تواند امام مطلق هم باشد. وقتی صبر ایجاد شد چشم ها به بسیاری از مسائل گشوده می شود. آیت الله وحید خراسانی در جایی می گوید: «از یکی از بزرگان که به او اعتماد داریم شنیدم ریاضتی وجود دارد که کسانی که آن ریاضت را انجام می دهند می توانند واقعه عاشورا را ببینند. روح به وسیله ریاضت، اتصال پیدا می کند و می بیند. از نظر علمی، تمام حوادث و وقایعی که روی زمین رخ می دهد، در عالمی محفوظ و مضبوط می ماند.» آیت الله وحید خراسانی این طور ادامه می دهد که آن عالم می گوید: «البته نتوانستیم تمام وقایع عاشورا را ببینیم. آنچه قابل رؤیت برای کسی نیست، یک فاصله حدود سه ساعت است، آن فاصله زمانی قابل رؤیت برای هیچ کسی نیست. آن فاصله زمانی سه ساعته، از وقتی است که سیدالشهدا (ع) از اسب پیاده می شوند، تا وقتی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم خونشان را به عرش بردند و بر استوانه های عرش گذاشتند و به این سبب استوانه های عرش تا روز قیامت به خود می لرزد.»

صبر را باید اینجا دید! صبری که امام مطلق می آورد، چنین صبری است. هر روز، صبح و غروب، امام زمان خود آن منظره را می بیند. نکته مهم این است که در خانه ای که حضرت در آن حضور دارند بالای درب خانه، پیراهن سیدالشهداء (ع) آویزان است. ایشان پیراهن را می بیند، آن پیراهن همچنان باید باشد تا وقتی که خون تازه از آن دید آنگاه بداند که وقت ظهور است.

به راستی که صبر هیچ کس شبیه به صبر آقای ما نیست. او به خاطر وسعت علم و رقت قلب و احساسات شفافی که دارد تمام مظالم و جنایات دنیا را می بیند و هیچ حجابی در مقابل دیدگانش وجود ندارد. او سر قبر علی (ع) ماجرای شهادت و مظلومیت ایشان را می بیند، در قبرستان بقیع همچنین، در کربلا آن منظره، همه و همه در مقابل چشمان یک انسان است که قلبش می تپد و اینها زندگی او را پر می کنند. این حوادث روح و قلب کسی را می فشرد که با قداست روح جدش امیرالمومنین (ع) زندگی می کند که تحمل گرفتن یک پوست جو از دهان مورچه ای را ندارد.

این صبر مطلق، او را به امامت مطلق می رساند به راستی که چه صبری است این صبر؟

1-      سوره سجده(32)، آیه 24

منبع: آیت الله العظمی حسین وحید خراسانی، حدیث لوح،  صص 9-21