عید و درد بی مادری

مادر جان!
ما گم شدیم. یتیم و بی پناه و سردرگم...
نشانی های تو را،
در مسمار و
پهلوی شکسته و
درب سوخته،
جا گذاشتیم و
هر چه فکر می کنیم،
یادمان نمی آید،
فاطمه (س)،
که بود؟

در گوشمان روضه خوانده اند مظلومیت تو را
و نگفته اند
عظمتت را.
به سینه کوفته ایم برای محسنت،
و آمدن منتقمش را
به دعا ننشستیم.
برای «مسمار» شعرها ساخته ایم و
برای خطبه ای که خواندی،
خطی نگفته ایم.

مادر جان!
ما شما را گم کردیم؛
هم نشانی شما را،
هم نشانی زائر مزارتان را...

نمی دانم رمز این «بی نشانی» چیست؟
مادر و پسر، خوب به هم رفته اید...