عزیز دلم...

بهونه ها...

روضه های ارباب...

اشکهایی که حتی اجازه هم نمی گیرند...

کل یوم عاشورا...

بیچاره شدم...

دلتنگم

عزیز دلم...

چه انتظار عجیبی
           تو بین منتظران هم
                           عزیز من چه غریبی !
                                               عجیب تر آن که چه آسان
نبودنت شده عادت
                      چه بی خیال نشستیم
نه کوششی ، نه تلاشی
                     فقط نشسته و گفتیم :

                                               خدا کند که بیایی

خدا کند که بیایی...

دلتنگم...

عزیز دلم...

گفته انددرسپاه تو پیر یافت نمی شود...

مگر بسیار اندک...

دارد تمام میشود سالهای جوانیم

نمی آیی آقا...؟؟

دلتنگم

عیز دلم...

چه می شود که مجال عبادتی می شد

نصیب حلقه به گوشت لیاقتی می شد

قدیم ها که کمی صاف و ساده تر بودم

پس از شکستن دل استجابتی می شد

چه خوب چشمه ی چشمم همیشه جاری بود

همین که محضرتان عرض حاجتی می شد

زمان شور حسینی شعور غالب بود

میان سینه زنی ها کرامتی می شد

خلاف حالت امروز طعم نان شبم

شبیه طعم غذاهای حضرتی می شد

به زیر بیرق عباس قد کشیدم من

همیشه فرصت کسب ارادتی می شد

به این گدای شکسته هنوز امیدی هست

اگر که قسمتم آقا زیارتی می شد

من و تو و حرم و لحظه های رویایی

میان شاه و گدا گر رفاقتی می شد...

عزیز دلم...

چندی به انتظار تو حسرت کشیده ایم

دور از نگار حوصله ای سر رسیده ایم

هفته به هفته می گذرد بی حضور تو

از جمعه های بی تو که خیری ندیده ایم

پیدا نمی کنی زِ دل ما فقیر تر

از ما عیادتی،  که دل از کف رهیده ایم

صد شکر در تلاطم اماج معصیت

در ساحل قنوت تو سُکنی گزیده ایم

قسمت نشد که حاجیِ بیت خدا شویم

شکر خدا به مجلس آقا رسیده ایم

بسیار روضه از غم  ارباب خوانده اند

اما هنوز کرببلا را ندیده ایم