کنیز فاطمی...

مدینه سوت و کور شده بود، کوچه کوچه ی شهر پر بود از یاس و ناامیدی. دیگر اشیا هم تاب تحمل این همه ظلم را نداشتند.

دشمن کار خودش را کرده بود و دیگر نه رسول (ص) بود و نه دخت رسول (س).

ام ایمن که همیشه کنار حضرت زهرا (س) بود، دیگر تاب تحمل نبود سرورش را نداشت و تصمیم گرفت تا از مدینه بیرون برود و زین پس در مکه زندگی کند.

***

خورشید به وسط آسمان رسیده بود و بیابان حرارت شدیدی را تجربه می کرد. ام ایمن دیگر نای راه رفتن نداشت. عطش به سراغش آمده بود و جز سراب در بیابان چیز دیگری نمی دید.

در حالی که او از شدت تشنگی روی زمین افتاده بود، دستانش را سوی آسمان بلند کرد و گفت: پروردگارا! من خدمتگزار فاطمه (سلام الله علیها) بوده ام و تو می خواهی مرا با عطش بمیرانی؟

در همان لحظه، خداوند برای او جرعه ای آب از آسمان فروفرستاد و او از آن نوشید و راهش را ادامه داد.

***

حالا هفت سال بود که ام ایمن از دوری دخت پیامبرش، حضرت فاطمه زهرا (س) در مکه زندگی می کرد و تا به آن روز نیازی به آب و غذا پیدا نکرده بود، حتی در داغ ترین روزهای مکه!

کنیزی فاطمه (س) هم برای ام ایمن، عالمی داشت.

منبع: بحار الانوار، ج 43، ص 28؛ به نقل از 360 داستان از فضایل مصائب و کرامات فاطمه زهرا (س)، عباس عزیزی