جوان هزار ساله ی هاشمی

اگر گذر سن انسان را از دوران نوزادی تا پیری نگاه کنیم، می بینیم که پیری خیلی شبیه نوزادی است! شباهتش، هم در نداشتن مو و دندان است و هم ناتوانی و وابستگی! ولی بعضی از پیرها هستند که از نشانه های پیری، فقط سنّ بالا دارند. همین چند وقت پیش، پیرمرد 150 ساله ای را نشان می داد که از منِ جوانِ روغن نباتی خیلی سالمتر و سرحال تر بود و تازه می خواست تجدید فراش کند! یا چند وقت قبلترش، «سلمان فارسی» صحابی محمّدی ایرانی تبار حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، زمانی که در جنگها علیه مشرکین شمشیر می زد، حدوداً 500 ساله بود! (1)

در تاریخ، انسانهای بسیار مسن زیادی وجود داشته اند. در میان پیامبران می توانیم به حضرت آدم، حضرت نوح، حضرت خضر و حضرت الیاس (علی نبینا و آله و علیهم السلام) اشاره کنیم. میان کسانی که عمر طولانی داشته اند، مولای غریب ما، حضرت حجّت بن الحسن- ارواحنا له الفداء- نیز هستند. کسی که تا امروزی که این مطلب را می نویسیم حدود 1210ساله اند. بله! ایشان «صاحب الزّمان» اند؛ یعنی زمان نیز، مانند باقی مخلوقات در دست قدرتمند ایشان است. بنابراین مفهوم گذر زمان برای مولای زمان، تحقق پیدا نمی کند و امام، مافوق زمان است.

تا به حال، کسانی که ایشان را دیده اند، خبر از جوانی ایشان داده اند؛ چرا که گذشت زمان بر ایشان اثرگذار نیست. از امام رضا (علیه السلام) روایت است که می فرمایند: «علامتش (یعنی علامت حضرت مهدی(ع)) آن است که در سن پیر و به صورت جوان است؛ طوری که نظر کننده به آن حضرت، گمان برد که در سن چهل سالگی یا کمتر از آن است. از دیگر نشانه های آن حضرت آن است که با گذر شبها و روزها، پیری بر ایشان راه نیابد تا زمانی که اجل آن حضرت فرا برسد.» (2)

آخر می شود مولایی که بارزترین صفتش «حیّ؛ زنده» است، علائم پیری و مرگ در چهره داشته باشد؟ هر چه باشد، جوانی، بهار عمر است! مولای ما هم گل همیشه بهارند.
 
پی نوشت:
1. ابن بابویه، محمد بن على، کمال الدین / ترجمه کمره‏اى - تهران، اسلامیه، چاپ: اول، 1377، ج‏1 ؛ ص267؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5.
2. کمال الدین و اتمام النعمه، ص 652؛ به نقل از نهاوندی، علی اکبر، العبقری الحسان، ج 7، ص 340 – 341.