حرم حسین (ع)، خانه ی خودمان

حسین، علیه السلام، همه چیز را داد، همه را.
حسین (ع)، قیمتی به سنگینی کل عالم داشت
از اینرو، هیچ کس قادر به خریداری اش نبود.
قیمت حسین،(ع)، بهشت نبود،
حور و قصور هم نبود،
قیمت حسین (ع) خود خدا بود. حسین (ع)، ایستاد تا نشان دهد کسی را دوست دارد که می ارزد.
او در صحن کربلا حاضر شد
تمامی رنج عالم
تمامی مظلومیت
و تمامی سوز و داغ و درد فراق را، تاب آورد تا ثارالله شد.
حسین (ع) برای ثارالله شدن، تا بی نهایت در میدان ماند.
حسین (ع) با شأن ثاراللهی ماندگار شد.
ابدی شد.
مگر خون خدا می میرد؟!
از اینرو؛
خانه ی حسین (ع) خانه ی خدا شد.
خاک حسین (ع)، شرافت یافت و زیارتش همسنگ زیارت خانه ی خدا شد.
چرا که:
اگر پای در صحن و سرای خدا گذاشتی؛
اگر به صحن مسجد الحرام رفتی؛
اگر چه مسافری، اما، مقیمی،
اهل حرمی،
خودی هستی،
پس نمازت را کامل به جای آور!
که در در خانه ی خدایی.
تو در خانه ی خودی،
در وطن خودی.
به همین سان؛
وقتی در حریم امن حسین (ع) وارد آمدی از خودی
اهل خانه ای ؛
مسافر نیستی؛

پس نمازت را کامل کن!

بخت خاک