نتیجه ی توبه و کبر

روزى حضرت عیسى (علی نبینا و علیه السلام) با جمعى از حواریون از راهى مى گذشتند. در میان راه، مرد گنهکارى که در آن زمان به فسق و فجور معروف و مشهور بود، آنها را دید. ابتدا مثل همیشه، پر از کبر و غرور، با سر بالا و نگاهی تحقیر آمیز از کنارشان گذشت. اما کمی که جلوتر رفت، ناگهان با خود فکر کرد که چه فرقی بین او و عیسی (ع) و همراهانش هست که تمام مردم، برای آنها احترام قائلند و برعکس، هیچ کس از او خوشش نمی آید و در بین مردم، به بدی معروف است. با خودش گفت که چرا من خوب نباشم و چرا زندگی ام را با این همه سیاهی و نفرت بگذرانم. در همین فکرها بود که نگاهش را به سمت عیسی (ع) و یارانش برگرداند و سراسر وجودش، پر از پشیمانی و شرمندگی شد.

با خود اندیشید که هرچند در همه ی عمر قدمى به خیر برنداشته ام و با این آلودگى و ناپاکى، قابلیت همراهى با پاکان را ندارم، اما چون این گروه دوستان خدا هستند، اگر به همراهی آنها دو سه گامى بروم، بد نخواهد بود و شاید تأثیری داشته باشد و خیری نصیبم شود. به همین دلیل، خود را همانند سگ اصحاب کرد و به دنبال آن جوانمردان فریادکنان و زوزه کشان راه افتاد.

یکى از حواریون که قضیه را فهمید و مرد را که به بدکارى شهره شهر و مشهور دهر بود شناخت و دید که به دنبال آنها مى آید، رو به حضرت کرد و گفت: «یا روح الله! اى جان پاک! این مرده دل بى باک را کجا لیاقت همراهى با ماست، و بودن این پلید ناپاک از پى ما در کدام مذهب رواست؟ او را از ما بران تا ما را دنبال نکند و از همراهى ما جدا شود که مبادا شومى گناهانش دامن زندگى ما را بگیرد!»

عیسى (ع) به فکر فرو رفت و با خود گفت که به آن شخص چه بگوید و چگونه عذر او را بخواهد که ناگاه وحى الهى رسید که: «یا روح الله! دوست خودپسند خود را بگوى تا کار از سر گیرد، که هر عمل خیرى که تا امروز  انجام داده بود، به خاطر نظر حقارتى که به آن بنده انداخت، از دیوان و دفتر عمل او محو کردیم. و آن فاسق گناهکار را بشارت بده که به خاطر آن حسرت و ندامتی که به پیشگاه ما پیش آورد، مسیر توفیق به روى او باز کردیم و راه هدایت و عنایت را برایش هموار ساختیم...»

منبع:
تفسیر فاتحه الکتاب ص63، به نقل از شرح دعای کمیل، قسمت پنجم، حجه الاسلام والمسلمین حسین انصاریان