اگر هرکدام از ما

عزیز همسنگر!
حال که فرصت یافتم تا کلامی از سر سوز و درد برای تو بنگارم، بگذار حواشی را رها کنم و بگویم آنچه که وجودم را به آتش کشیده است...
دوست عزیز موعودی!
بارها و بارها با خود گفته و نوشته‌ام که: ای کاش هر کس تنها یک قدم برمی‌داشت، و این ای کاش وجودم را می‌سوزاند.
شاید بگویی یک قدم چه اثری دارد؟ و آنگاه می‌گویم دوباره ببین و باز بیندیش... اگر من و تو و تمام موعودیان هر کدام تنها و تنها یک قدم برمی‌داشتیم، آن یک قدم‌ها دیگر تنها نبودند. هزاران و شاید میلیون‌ها قدم می‌شدند.
اگر هر کدام ما همت کنیم تا مطلب همان کتاب را به یک دوست بیاموزیم...
اگر هر کدام ما همت کنیم و تنها یکی از اعضای خانواده را بیش از پیش با امام زمان(ع) آشنا کنیم...
اگر هر کدام ما همت کنیم و برای سامان دادن به زندگی یک خانوادة شیعه فقیر تلاش کنیم...
اگر هر کدام ما همت کنیم و تنها برای آشنایی یک کودک 4 تا 10 ساله با یوسف زهرا(س) بنویسیم...
اگر هر کدام ما همت کنیم و از یکی از هواهای نفسانی خود به احترام مولا دست بشوییم...
اگر هر کدام ما همت کنیم و هر هفته یا هر ماه دو رکعت نماز توسل به ولی عصر(ع) بخوانیم و از فتن آخرالزمان به آن عزیز پناه ببریم...
اگر هر کدام ما برای برپایی یک مجلس جشن یا عزای آل الله در طول سال وقت و نیرو صرف کنیم...
و اگر هر کدام از ما یک قدم برداریم... خیلی چیزها عوض خواهد شد.
دیگر ما همان جوان قبل نخواهیم بود...
آن زمان دیگر ارتباط با مولایمان به شکل دیگری خواهد بود...
و بیش از پیش برای او خواهیم بود...
پس بیا و همت کن... بیا تا با هم،‌ هر کدام یک قدم برای او و به سوی او برداریم... آنگاه خواهیم دید که دیگر قدم‌هامان در ظل عنایت و لطف او ادامه خواهد یافت.
او مهربان‌ترین مولاست... او کریم‌ترین مولاست...
قدم اول را باید ما برداریم؛ گرچه یقین داریم که آن قدم‌ها جز به نظر او نخواهد بود.